بهبود اثربخشی سرمایه های انسانی با تمرکز بر مدیریت ارزش های اخلاقی

پیشرفت ساختارهای سازمانی و توسعه بوروکراتیک در سازمان های بزرگ و درگیر شدن انسان در افزایش ضروری این کارایی در سازمان ها، به منظور ایجاد تمهیدات برای آسایش انسان در ارتباط با محیط و دیگر انسان ها، موضوع بسیار مهمی در حیطه مدیریت گردیده است. گرچه انسان عنصر اصلی مورد توجه در ارتباط با روابط کار و سازمان در رفتار سازمانی شناخته شده است، ولی این شناسایی و بحث در زمینه ارتباط انسان با این سازمان ها محدود گردیده است تا جایی که در شاخه های علوم انسانی چون روانشناسی، جامعه شناسی و حقوق نیز بیشترین توجه از این دیدگاه به انسان معطوف می باشد لیکن واقعیت آنست که در مدیریت سازمانی، خودفراموشی در انسان مورد توجه مناسب قرار نگرفته است و توجه کمتری در این باره به عمل آمده است. جدایی انسان از سرمایه های انسانی خود و اجتناب از مدیریت ارزش های اخلاقی خویش او را از اثربخشی بهینه دور ساخته است. در این مقاله ضمن بررسی تحلیلی دیدگاه برخی اندیشمندان در زمینه بهبود اثربخشی سرمایه های انسانی با تمرکز بر مدیریت ارزش های اخلاقی، خودفراموشی انسان از دیدگاه فرهنگ و عرفان اسلامی مورد بررسی قرار گرفته است، به امید آنکه درآمدی به منظور تحقیقات گسترده تر پیرامون این موضوع باارزش باشد.